این مقاله در اصل در the Conversation در تاریخ 4 سپتامبر 2020 منتشر شد
نویسندگان :
- نیکولا گری، محقق ، کرسی بهداشت و آموزش جهانی یونسکو، دانشگاه کلرمونت اوورگن (UCA)
- دیدیر جوردن، استاد، رییس کرسی یونسکو و مرکز همکار سازمان جهانی بهداشت در زمینه بهداشت جهانی و آموزش، دانشگاه کلرمونت اوورگن (UCA) و
- مایکل مارموت، مدیر انستیتوی عدالت در سلامت؛ استاد، گروه اپیدمیولوژی و بهداشت عمومی، UCL
در سراسر جهان ، بیش از 1.5 میلیارد کودک و جوان در فاز اول پاندمی از مدرسه محروم شدند. می دانیم که این مسئله تأثیر منفی بر یادگیری گذاشته است. و تحقیقات انجام شده در انگلیس نشان داده است که کودکان در مناطق محروم بیش از همه عقب مانده‌اند.
همچنین می دانیم که حضور فیزیکی در مدرسه فواید سلامتی دارد. زمان صرف شده با دوستان در دوران نوجوانی به رشد مغز کمک می کند. فعالیت بدنی اجباری می تواند در آینده در برابر بیماری های مزمن محافظت کند. و بسیاری از جوانان از خدمات مدرسه محور مانند ناهار و محصولات بهداشتی رایگان بهره‌مند می شوند.
جوانان به وضوح از حضور در مدرسه بهره می برند. اما با بازگشایی دوباره مدارس در بسیاری از کشورها ، آیا مزایای بازگشت فرزندان ما بیش از خطرات آن است و اگر چنین است ، شرایط بازگشت مطمئن چیست؟ ما آنچه راجع به خطرات می دانیم ارزیابی می کنیم و استدلال می کنیم که بهترین ابزار برای کاهش خطرات ، اقدامات کنترل محلی بر اساس راهنمایی های ملی است.
مدارس ذاتاً خطرناک نیستند
دانش ما در مورد انتقال ویروس در مدارس به سرعت در حال پیشرفت است ، اگرچه ناقص است. سه یافته اصلی وجود دارد که باید بخاطر بسپارید.
اولا ، موارد بسیار کمی از انتقال در مدارس مشاهده شده است. بهداشت عمومی انگلیس (PHE) داده های مربوط به حدود 1 میلیون کودک را که در ماه ژوئن در پیش دبستانی و دبستان در انگلیس تحصیل کرده اند ، تجزیه و تحلیل کرده است. در این گزارش 30 مورد همه‌گیری پیدا شد که در آن 70 کودک و 128 کارمند ویروس را گرفتند و مشخص شد که بیش از دو سوم موارد توسط کارکنان آغاز شده است. انتقال از کودک به کودک فقط دو مورد را به خود اختصاص داده است.
مطالعات مشابه در ایرلند ، فرانسه ، فنلاند ، استرالیا و سنگاپور نشان می دهد که انتقال از کودک به کودک در مدارس نادر است.
در همین حال ، یک نظرسنجی در اروپا نشان داده است که هیچ مدرک محکمی مبنی بر انتقال دانش آموزان به خانواده خود وجود ندارد. فقط یک کشور (از ده کشور) گزارش کرده است که فرزندی هر دو والدین خود را آلوده است. متقابلا ، شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد این کودک به احتمال زیاد توسط یک بزرگسال در خانه‌اش آلوده شده است.
دومین نکته اساسی که باید به خاطر بسپارید این است که کمتر از 5٪ موارد COVID-19 در اروپا زیر 18 سال است. همچنین احتمال بستری شدن کودکان در بیمارستان بسیار کمتر است و عواقب بیماری آنها نیز به طور کلی جدیت کمتری دارد. ما نباید موارد جدی را در جوانان نادیده بگیریم یا بی اهمیت بدانیم ، اما چون این موارد غیر معمول هستند ، باید از دراماتیک کردن موضوع جلوگیری کنیم.
سومین عامل حیاتی این است که مدارس از بستر اجتماعی خود جدا نیستند. دانستن تعداد موارد در مناطق اطراف به خوبی نشان دهنده میزان خطر انتقال در مدرسه است. اگر فاصله فیزیکی و اقدامات بهداشتی دقیق و معقولانه اعمال شود ، بعید به نظر می رسد که مدارس ریسک بیشتری از سایر محیط های کاری یا تفریحی با جمعیت مشابه ، داشته باشند.
احتمال انتقال از کارکنان بزرگسال به کودکان به مراتب بیشتر از جهت عکس آن است ، اما چون بیشتر این کودکان بدون علامت باقی می مانند ، خطر آلودگی ندانسته وجود دارد. بزرگسالان در مدارس به محافظت نیاز دارند ، اما باید محافظت هم بکنند. PHE توصیه می کند که کارکنان در مورد محدود کردن مواجهه در خارج از مدرسه "هوشیار تر" باشند و "اقدامات دقیق کنترل عفونت" بین کارکنان در مدرسه رعایت شود.
رویکردهای محلی بهترین روش محدود کردن شیوع
خطر انتقال در مدارس کم است ، اما نمی توان گفت که وجود ندارد. ما باید سعی کنیم هر کجا می توانیم خطر را به حداقل برسانیم. مقاله اخیری كه توسط کارشناسان آموزش و بهداشت با مقامات سازمان بهداشت جهانی تحریر شده است ، عناصر اصلی برای تعادل بین باز گشایی مدارس و ایمنی پیشنهاد كرده است.
در این مرحله از پاندمی ، اقدامات جمعی در سطح محلی همان چیزی است که برای محدود کردن انتقال مورد نیاز است ، در حالی که آگاهی نسبت به تکامل اپیدمی در آن منطقه پابرجا است. راهنمایی ملی به تفسیر محلی احتیاج دارد ، زیرا مدارس اقدامات خود را با توجه به زمینه های محلی ، اجتماعی ، فرهنگی و آموزشی سازمان می دهند. تفاوت های زیادی بین یک مدرسه ابتدایی روستایی ، یک کالج حومه شهری و یک دبیرستان مرکز شهری وجود دارد.
در بسیاری از کشورهای اروپایی ، روش مقابله با ریسک در حال استاندارد شدن در قالب یک رویکرد دو بخشی است. اولین تاکتیک محدود کردن شیوع ویروس از طریق اقدامات مانعی متناسب با هر مدرسه است. کودکان و جوانان توانایی تطبیق با این تغییرات را دارند و مشارکت آنها شرط تأثیر گذاری این موانع است. موفقیت نیاز به تلاش طولانی مدت دارد.
اقدامات کاملاً توافق شده شامل موارد زیر است:
- تهویه مناسب اتاق
- ضد عفونی منظم محل
- افزایش شستشوی دست
- محدود کردن تماس در کلاس ، غذاخوری و حمل و نقل مدرسه (به عنوان مثال ورود و خروج در زمان های مختلف ، زنگ های تفریح جداگانه یا تفکیک گروه های سنی)
- استفاده از ماسک در صورت عدم امکان فاصله اجتماعی (برای کودکان بزرگتر و بزرگسالان)
- محافظت از معلمان و دانش آموزان آسیب پذیر (به عنوان مثال اجازه دادن به آنها برای حفاظت از خود)
در صورت طغیان بیماری اگر لازم بود ، می توان از روش بسته شدن مرحله به مرحله استفاده نمود. مدارس باید آمادگی لازم برای تعطیلی کنترل شده و ارائه آموزش از راه دور را داشته باشند تا اطمینان حاصل شود که همه دانش آموزان - به ویژه آسیب پذیر ترین ها - به یادگیری ادامه می دهند.
به این منظور ، لازم است صلاحیت متخصصان آموزش و پرورش به رسمیت شناخته شود و به آنها اعتماد شود تا آنها قادر به فعالیت باشند. موفقیت اقدامات کنترل محلی نیز به اطمینان از مشارکت همه افراد مرتبط - دانش آموزان ، والدین ، تصمیم گیرندگان محلی و متخصصان آموزش و بهداشت بستگی دارد. اگر نوبت به تعطیلی محلی برسد ، همه باید توانایی تطبیق رفتار خود را داشته باشند.
البته دانش ما از ویروس و اثربخشی روش های پیشگیری هنوز محدود است. هر اقدامی به ناچار در بستر عدم اطمینان انجام خواهد شد.
با این حال ، این همه گیری ممکن است ماههای بیشتری ادامه داشته باشد ، و تأثیر آن بر یادگیری ، اجتماعی شدن و سلامت روان دانش آموزان باید در نظر گرفته شود. یک رویکرد محلی مثبت و مسئولانه برای بازگشت به مدرسه توسط خانواده ها ، تیم های مدرسه ای و متخصصان بهداشت بهترین امید ما برای موفقیت مداوم کودکان و جوانان است.
